The Meeting Point 2013
Ash, 6.80 x 4.40 m, C-print mounted on dibond 1.60 x 1.07 m.
The installation The Meeting Point is an invitation to a “Blind date” that poses a series of questions about the relationships we develop with spaces, people, and the traces left behind by their interconnections. The artist is invited to participate to an exhibition in the area where previously the old Athens Gasworks was located—which was permanently closed in 1984. It would be the first time that the premises would function as an art exhibition space (Industrial Gas Museum).
After some search, the artist found two former employees of the factory from the time it was still in operation. She contacted them individually and invited them to meet again at their previously common working environment after 30 years. The meeting is arranged in a big hall, where a rectangular space of 30 square meters is covered with ash in order to record the traces of this reunion. The meeting of the twoold friends and colleagues takes place in the middle of the ash-covered space, recording the choreography of a friendship, of a meeting and reunion. Whereas in their previous working environment ash was the by-product of the factory, in their meeting after 30 years ash becomes the witness as well as the artwork. The moment of reconnection is captured in a photograph in an attempt to preserve its traces within the sole common space, that of ash.
2013, Subproducts, Industrial Gas museum, curated by Alexandros Psychoulis, Athens, Greece.
The Meeting Point 2013
Στάχτη, 6.80 x 4.40 m, C-print εγκατεστημένο σε dibond 1.60 x 1.07 m.
Η εγκατάσταση The Meeting Point είναι μια πρόσκληση σ’ ένα “Blind date” που θέτει ερωτήματα για τις σχέσεις που αναπτύσσουμε με τους χώρους, τους ανθρώπους και τα ίχνη που απομένουν από τις μεταξύ τους συνδέσεις. Η καλλιτέχνιδα καλείται να συμμετάσχει σε μια έκθεση στον χώρο όπου στεγαζόταν το εργοστάσιο Φωταερίου στην Αθήνα, που έκλεισε οριστικά το 1984∙ και που για πρώτη φορά θα λειτουργούσε ως εκθεσιακός χώρος τέχνης, (Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου).
Μετά από έρευνα, εντοπίζει δύο πρώην εργαζόμενους του εργοστασίου κατά την περίοδο της λειτουργίας του. Έρχεται σ’ επικοινωνία μαζί τους και προσκαλεί τον καθένα ξεχωριστά σε μια συνάντηση στο πρώην κοινό εργασιακό τους περιβάλλον έπειτα από 30 χρόνια. Το ραντεβού ορίζεται σε μια μεγάλη αίθουσα όπου ένας ορθογώνιος χώρος 30 τ.μ. είναι καλυμμένος με στάχτη προκειμένου να καταγράψει τα ίχνη αυτής της επανασύνδεσης. Η συνάντηση των δύο παλιών φίλων και συναδέλφων γίνεται στη μέση του καλυμμένου με στάχτη χώρου καταγράφοντας τη χορογραφία μιας φιλίας, μιας συνάντησης, μιας επανασύνδεσης. Παρότι στο πρώην εργασιακό τους περιβάλλον η στάχτη ήταν το υποπροϊόν του εργοστασίου 30 χρόνια μετά, στη συνάντησή τους στον ίδιο χώρο, η στάχτη έχει νέο ρόλο, το ρόλο του μάρτυρα και παράλληλα του έργου τέχνης. Η στιγμή της επανασύνδεσης αποτυπώνεται στον φωτογραφικό φακό σε μια προσπάθεια να συγκρατηθούν τα ίχνη αυτής της σχέσης μέσα στον μόνο κοινό τόπο, αυτόν της στάχτης.
Υποπροϊόντα, Εργοστάσιο Φωταερίου Αθηνών, Επιμέλεια: Αλέξανδρος Ψυχούλης, Αθήνα, Ελλάδα.