It seems like a flower 2013
Grass, earth, wooden table. Dimensions variable. Two C-prints mounted on dibond, 30 x 45 cm each.
In “It seems like a flower”, Maria Tsagkari creates a work which resides temporarily in the space of the gallery. A part of nature (a section of lawn) is carried inside and placed on a table for observation purposes. A round section at its centre is placed upside down to reveal to the viewer a special find: a flower made of earth. The artist turns into a researcher who reveals a small miracle or an instance of everyday madness.
Behind the table there are two photographs. In the first one a hand is seen persistently taking care of a hole, a void—nothing; an inner faith leads to a senseless, repetitive act of taking care of futility. It is complemented by a second photograph of this world which awaits to be watered. A gaze through nothing.
This is not an image, either true or false, but a poetic metaphor of meanings that relates to the reversal of images and their relation to hope, futility and perishability.
‘It seems like a flower’, Gallery Tint, Thessaloniki.
It seems like a flower 2013
Γρασίδι, χώμα, ξύλινο τραπέζι. Διαστάσεις μεταβλητές. Δύο φωτογραφίες C-prints εγκατεστημένες σε dibond, 30 x 45 cm η κάθε μία.
Στο It seems like a flower, δημιουργείται ένα έργο που διαμένει προσωρινά στο χώρο της γκαλερί. Ένα κομμάτι φύσης μεταφέρεται στον εσωτερικό χώρο μέσα απ’ το οποίο αποκαλύπτεται ένα ιδιαίτερο εύρημα. Στο κέντρο του γκαζόν ένα στρογγυλό τμήμα του στέκει αναποδογυρισμένο και παρουσιάζεται στον θεατή ένα σημαντικό εύρημα: ένα χωμάτινο άνθος. Ο καλλιτέχνης μετατρέπεται σε ερευνητής ή μάγος αφού αποκαλύπτει ένα μικρό εύρημα ή ένα καθημερινό θαύμα.
Την εγκατάσταση συμπληρώνουν δύο φωτογραφίες. Στην πρώτη φαίνεται ένα χέρι που ποτίζει επίμονα μια τρύπα, φροντίζει το κενό, το ανέλπιστο κι αποστρέφεται το εφικτό. Μια εσωτερική πίστη που οδηγεί σε μια παράλογη, επαναλαμβανόμενη πράξη φροντίδας της ματαιότητας. Δεν προσποιείται πως τα καταφέρνει αλλά συνεχίζει να προσπαθεί, επιμένει να φροντίζει το τίποτα που ταυτόχρονα είναι και τα πάντα, μια καθολική αλήθεια απόλυτα αμφισβητήσιμη.
Το δίπτυχο συμπληρώνεται από την δεύτερη φωτογραφία αυτού του κόσμου που περιμένει να ποτιστεί.
Δεν πρόκειται για μια εικόνα ούτε ψευδή ούτε αληθή, αλλά για μια ποιητική μεταφορά νοημάτων που σχετίζεται με την αντιστροφή εικόνων και τη σχέση τους με την ελπίδα, τη φθαρτότητα και τη ματαιότητα.
It seems like a flower, Gallery Tint, Θεσσαλονίκη.