For a society of absentees 2012
Ash, 2m. diameter
The work is an in situ installation with a totally ephemeral character, as is dictated by the very nature of the material. Ashes are connected with man’s fear of a return to incorporeal substance, and at the same time portray loss, the absence of absence itself, the absence of any trace. It is a piece that is characterized by manual labor, the work done with the hands, craftsmanship, which by itself, and according to its semantics, raises questions on the role of the artist and opens up a dialogue with forms of mental exercise which require concentration and self-discipline. After creating the piece, Maria Tsagkari proceeds to its destruction, stressing thus the impossibility of permanence of artworks and presenting it as “the ashes of modernity”.
Nikos Mikoniatis
The design of the installation resulted from the study of the elements and decorative patterns one finds throughout the Greek folk tradition, from fabrics, carved furniture and small everyday objects in ordinary houses to the iconostases and thrones of Byzantine churches. Starting from these elements, the design unfolds in a circular mode which underscores the sense of endlessness and repetition, although no part of it is really identical to any other.
Given all these symbolic elements, the work is essentially activated by the first viewer who decides to tread on it, de-sanctifying to some extent the symbols and designs that make it up. Thus it begins to get scattered and carried around every corner of the gallery by the viewers themselves.
For a society of absentees 2012
Στάχτη, 2μ. διάμετρος
Πρόκειται για μια in situ εγκατάσταση η οποία έχει απόλυτα εφήμερο χαρακτήρα, όπως εξάλλου ορίζεται από την ίδια τη φύση του υλικού. Η στάχτη συνδέεται με το φόβο του ανθρώπου για την επιστροφή στην ανόργανη ύλη, ενώ παράλληλα εικονοποιεί την απώλεια, την απουσία της ίδιας της απουσίας αλλά και κάθε ίχνους. Το συγκεκριμένο έργο χαρακτηρίζει με ιδιαίτερο τρόπο η χειροναξία, η εργασία δια χειρών γινόμενην, η τέχνη, η οποία από μόνη της και σύμφωνα με τη σημασιολογία της, θέτει ζητήματα που αφορούν το ρόλο του καλλιτέχνη και ανοίγει διάλογο με τις μορφές πνευματικής άσκησης, οι οποίες απαιτούν αυτοσυγκέντρωση και πειθαρχία.
Η Μαρία Τσάγκαρη μετά από τη δημιουργία του έργου προβαίνει στην καταστροφή του τονίζοντας έτσι την αδυνατότητα της μονιμότητας του έργου τέχνης στο χώρο και παρουσιάζοντάς το ως «τέφρα της νεωτερικότητας».
Νίκος Μυκωνιάτης
Το σχέδιο της εγκατάστασης προέκυψε μέσα από μια μελέτη των στοιχείων και των διακόσμων που κανείς συναντά σε όλη την ελληνική λαϊκή παράδοση, σε υφαντά, ξυλόγλυπτα έπιπλα, μικροαντικείμενα σε μικροαστικές κατοικίες μέχρι στις βυζαντινές εκκλησίες, στα παραθρόνια και στα τέμπλα. Έτσι δημιουργήθηκε ένα σχέδιο που με αφετηρία αυτά απλώνεται σε κυκλικό σχήμα, τονίζοντας την έννοια του αέναου και επαναλαμβάνεται δίνοντας την αίσθηση της συνέχειας χωρίς όμως κανένα στοιχείο να είναι στην πραγματικότητα ίδιο με το άλλο.
Λόγω όλων αυτών των συμβολικών στοιχείων, το έργο στην πραγματικότητα ενεργοποιείται από τον πρώτο θεατή που αποφασίζει να το πατήσει, από-ιεροποιώντας, σ’ έναν βαθμό, τα σχέδια και τα σύμβολα που το απαρτίζουν. Έτσι το έργο αρχίζει να σκορπίζεται και να μεταφέρεται σε κάθε γωνιά του εκθεσιακού χώρου από τους ίδιους τους θεατές.