One day, 2023
Glass panes detached from the Church of the Annunciation of Piraeus, Wooden mounts
65 x 51 x 25 cm., 75 x 55 x 25 cm., 47 x 73 x 25 cm.
New commissioned work by DEO Projects
Tsagkari focuses on the innermost desires, the deepest human needs and the way they converse each time with the historical, social and political context. Inspired by the setting of the Baths, a site of purification and sanctity free of religious residues, she returns to the relationship between the believer and the object of faith. Her origins from Asia Minor and Chios prompted her to focus on the oral histories of refugees who chose to preserve religious icons as the only personal object to accompany them in their new lives. These icons remain witnesses and narrators of history, keeping memories alive and thus fostering our political consciousness. The icon is the material carrier of the object of faith and the glass is the intermediary between this and the believer. The glass protects and preserves memories, the expression of desires, the collective past; retaining on it traces of tenderness, despair, hope; capturing fears, expectations or gratitude through the kissing and touching that can be spotted on the work. The glass panes have been detached from important icons of the Church of the Annunciation of Piraeus and the wooden mounts that hold them together have been carved into phrases, putting the material in the role of a historical narrator of the backstage.
Verses on the panels:
I just hope it will all make sense one day
one day when the words will lose all their teeth
one day when the stories will rise up and sing themselves
My Past is a Foreign Country, curated by Akis Kokkinos, Temenos Hamidiye & Ottoman Baths, Chios Castle, Greece.
Installation photos: Nikos Alexopoulos.
Μια μέρα, 2023
Τζάμια αποσπασμένα από το Ναό Ευαγγελίστριας στον Πειραιά, ξυλόγλυπτες βάσεις
65 x 51 x 25 cm 75 x 55 x 25 cm 47 x 73 x 25 cmΝέα ανάθεση από τον οργανισμό DEO
Η Τσάγκαρη εστιάζει στις ενδόμυχες επιθυμίες, στις βαθύτερες ανθρώπινες ανάγκες και στον τρόπο με τον οποίο αυτές συνομιλούν κάθε φορά με το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Εμπνεόμενη από τον χώρο των Λουτρών, έναν τόπο κάθαρσης και ιερότητας απαλλαγμένο από θρησκευτικά κατάλοιπα, επανέρχεται στη σχέση του πιστού και του αντικειμένου πίστης. Η καταγωγή της από τη Μικρά Ασία και τη Χίο την ώθησαν να εστιάσει στις προφορικές ιστορίες των προσφύγων που επέλεξαν να διαφυλάξουν θρησκευτικές εικόνες ως το μοναδικό προσωπικό αντικείμενο για να τους συντροφεύσει στη νέα τους ζωή. Οι εικόνες παραμένουν μάρτυρες και αφηγητές της ιστορίας, διατηρώντας ζωντανές τις μνήμες και ενισχύοντας κατ’ επέκταση την πολιτική μας συνείδηση. Η εικόνα είναι ο υλικός φορέας του αντικειμένου πίστης και το τζάμι ο ενδιάμεσος ανάμεσα σε αυτό και στον πιστό. Το τζάμι προστατεύει και διαφυλάσσει τις μνήμες, την έκφραση των επιθυμιών, το συλλογικό παρελθόν· διατηρώντας επάνω του ίχνη τρυφερότητας, απόγνωσης, ελπίδας· αποτυπώνοντας τους φόβους, τις προσδοκίες ή την ευγνωμοσύνη μέσω των αποτυπωμάτων φιλιών και αγγιγμάτων που διακρίνονται στο έργο. Τα τζάμια έχουν αποσπαστεί από σημαντικές εικόνες του ναού της Ευαγγελίστριας του Πειραιά και οι ξυλόγλυπτες βάσεις που τα συγκρατούν έχουν σκαλιστεί σε φράσεις τοποθετώντας την ύλη σε ρόλο ιστορικού αφηγητή του παρασκηνίου.
Στίχοι πάνω στα ξυλόγλυπτα:
απλά ελπίζω πως μια μέρα όλα θα βγάλουν νόημα
μια μέρα που οι λέξεις θα χάσουν όλα τους τα δόντια
μια μέρα που οι ιστορίες θα εξεγερθούν και θα αυτοτραγουδιούνται
Το Παρελθόν είναι μια Ξένη Χώρα, επιμέλεια: Άκης Κόκκινος, Τέμενος Χαμηδιέ και Οθωμανικά Λουτρά, Κάστρο της Χίου, Ελλάδα Φωτογραφίες εγκατάστασης: Νίκος Αλεξόπουλος.
