ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ (Eucharisto) 2012
Ash, 5 x 6 m.
The artwork’s theoretical background stems from the research into the world of faith, anticipation, thanksgiving, and offering. Through allusions to the images of the votive offerings and the manual nature of the art-making process, a dialogue is established with both the non-physical votive offerings as ultimate desires and the forms of spiritual exercise that require discipline, concentration, and persistence, despite the ephemeral and intangible nature of such practices.
The process of collecting, processing, and designing with the ash has a ritualistic aspect, making reference to all types of toilsome processes that require physical labor. The ash is sieved, ground, and mixed to produce different ash tones. At the end of each presentation, the ash is swept and collected in glass jars, thus entering into a standby mode until it will be used anew by taking another form.
Etymologically, the noun thanksgiving (= eucharisto) is a compound of eu + charis, meaning “to acknowledge and return a favor.” Through the thanksgiving act, which is at the core of the votive offering practice, the shaping of a field of semantics is offered that balances between memory, gratitude, and thought. German philosopher Martin Heidegger points out that any act of thanksgiving belongs in the realm of thought, since gratitude is mainly offered to the ultimate gift, the essence of our Being-hence to reflection and thinking.
Ash is the agent of the ephemeral nature of every material object; it represents the ultimate ability of matter to be regenerated and recreated through burningan act that activates the fear and the “threat of returning to inorganic matter.” Once the concept of ash becomes a rhetorical allusion to something that loses its shape through incineration, and hence to the loss of the support or the body whose memory is preserved by the ash, at that very moment ash ceases to be a concrete concept. It becomes a rhetorical scheme that takes the place of anything which disappears without leaving an identifiable trace. Ash is the shape of a thing of which nothing remains: not even ash itself, in a way.
2013, 4th Biennale of Contemporary Art, Curated by Adelina Von Furstenberg, Thessaloniki.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ (Eucharisto) 2012
Στάχτη, 5 x 6 μ.
Το παρόν εικαστικό έργο έχει ως θεωρητική αφετηρία την έρευνα μέσα στον κόσμο της πίστης, της προσδοκίας, της ευχαριστίας και της προσφοράς. Με αναφορές στις εικόνες των ταμάτων και μέσω του χειρωνακτικού χαρακτήρα της διαδικασίας δημιουργίας του έργου, ανοίγεται ένας διάλογος με τα μη υλικά τάματα ως ύψιστες επιθυμίες και με τις μορφές πνευματικής άσκησης που απαιτούν πειθαρχία, αυτοσυγκέντρωση, επιμονή, παρά τον εφήμερο και άυλο χαρακτήρα αυτών των πρακτικών.
Η διαδικασία συλλογής, επεξεργασίας αλλά και σχεδίασης με τη στάχτη, έχει ένα τελετουργικό χαρακτήρα με αναφορά σε κάθε επίπονη διαδικασία που απαιτεί προσωπικό κόπο. Η στάχτη κοσκινίζεται, αλέθεται κι αναμειγνύεται προκειμένου να δημιουργηθούν διαφορετικές τονικότητες στάχτης. Στο τέλος κάθε παρουσίασης η στάχτη σκουπίζεται και συλλέγεται σε γυάλινα βάζα, μπαίνοντας σε μια κατάσταση αναμονής μέχρι να επαναχρησιμοποιηθεί παίρνοντας άλλη μορφή.
Ετυμολογικά η λέξη Ευχαριστώ προέρχεται από το Ευ + χάρις, που σημαίνει «Αναγνωρίζω την οφειλόμενη χάρη και την ανταποδίδω». Μέσω της πράξης της ευχαριστίας, που πρωταγωνιστεί στις πρακτικές των ταμάτων, προσφέρεται η συγκρότηση ενός σημασιολογικού πεδίου που ακροβατεί ανάμεσα στη μνήμη, στην ευγνωμοσύνη και στη σκέψη. Ο Martin Heidegger επισημαίνει πως οποιαδήποτε εκδήλωση ευχαριστίας ανήκει στον τομέα της σκέψης, αφού η ευγνωμοσύνη απευθύνεται κυρίως στην ύψιστη δωρεά, που είναι η ουσία του Είναι μας, άρα στον στοχασμό και στη σκέψη.
Η στάχτη είναι ο φορέας της εφήμερης φύσης των πραγμάτων, είναι η δυνατότητα της έσχατης κατάληξης της ύλης να αναγεννιέται και ν’ αναδημιουργείται μέσα από την καύση, που σαν πράξη ενεργοποιεί το φόβο και «την απειλή για επιστροφή στην ανόργανη ύλη». Από τη στιγμή που η έννοια της στάχτης γίνεται το ρητορικό σχήμα για καθετί που χάνει ακριβώς το σχήμα του μέσα στην αποτέφρωση και συνεπώς μέσα σε μια ορισμένη εξαφάνιση του υποστηρίγματος ή του σώματος των οποίων η μνήμη διατηρείται από τη στάχτη, αυτήν ακριβώς τη στιγμή η στάχτη παύει να είναι μια καθορισμένη έννοια. Είναι ένας ρητορικός τρόπος που έρχεται στη θέση κάθε πράγματος το οποίο εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνος που δύναται να ταυτοποιηθεί. Η στάχτη είναι το σχήμα εκείνου του πράγματος από το οποίο δεν απομένει κατά κάποιο τρόπο ούτε η ίδια, δεν απομένει τίποτα.
2013, 4η Μπιεννάλε Σύγχρονης Τέχνης, επιμέλεια: Adelina Von Furstenberg, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα.